Langs 'the Top of the World Hwy' kronkelde de weg langs het ene verbluffende panorama na het andere. Ik denk niet dat ik al ooit zoveel tinten groen bij mekaar zag.
Als je iedere keer zou stoppen als je denkt dat dít nu het ultieme uitzicht is, dan kom je nog op geen week in Tok aan. Bovendien kan een foto nooit weerspiegelen wat je met je eigen ogen kan zien. Daarom hebben we besloten om vooral te genieten van al het moois dat we te zien kregen.
Tot er plots een kariboe met haar jong ons pad kruiste. Daarvan moest toch een fotootje gemaakt worden. Ze poseerden parmantig, het was alsof ze ervan genoten om gefotografeerd te worden.
De weg was aanvankelijk een betere versie van de Dempster Hwy. Dirt road maar met minder putten en minder stof.
Ongeveer halfweg kom je aan de grens van Canada met de VS. Alaska is immers de 49ste staat van de VS.
Daar kom je toch niet zo maar in hoor. Je moet meedelen waar je vandaan komt, waar je heen gaat, of je ook drank en/of sigaretten mee hebt en hoeveel dollars je op zak hebt. In ons geval ging dat over 30 dollar en kleutergeld. Een restantje van een vorig bezoek aan de VS. Dan moet je in het immigratie-gebouw je paspoort laten controleren, kijken of de Esta (toelating om de VS binnen te komen) in orde is, je foto wordt genomen evenals je vingerafdrukken en als alles in orde is, dan pas mag je de grens over!….. Gelukkig was dat een heel vriendelijke man. Die doet toch ook maar zijn werk.
Plots verandert de weg hier van naam net als het wegdek. We rijden nu over de 'Taylor Hwy', die voor het grootste deel geasfalteerd is. Maar of dat daarvoor beter is?…. Ook hier liggen soms grote putten en vooral veel 'bumps' en 'dips'.
Het is duidelijk dat die Canadezen voor het niet verharden kozen zodat die weg makkelijk kan afgeschraapt en geëffend worden. Bij tarmac is dat dus wel een probleem.
Het landschap echter verandert niet meteen omdat je de grens oversteekt.
Maar ook Murphy kwam meespelen….
In het '3 bears motel' waren we niet verwacht, ook al zou hier alles geregeld geweest zijn. De agent waarmee onze reisorganisatie werkt moet op een of andere manier nagelaten hebben om onze komst te melden.
Gelukkig was er nog plaats en in ruil voor de registratie van onze Visa-kaart in afwachting van bevestiging door onze reisorganisatie ASKJA konden we toch in het motel verblijven.
We lieten het niet aan hart komen en gingen eten bij 'Fast Eddy's restaurant'. Op het menu vonden we een ribeye van 10oz incluis saladbar en frietjes die ons wel aansprak.
10oz dat blijkt 285 gr. te zijn.
Voor ons is dat overdaad. Met z'n 2tjes hebben we daar normaal nog te veel mee. We meldden de 'waitress' dat we een verzoek hadden en we konden er zonder problemen één bestellen, ‘to share’. We konden beiden ook nog van die saladbar genieten zonder extra bij te betalen. Dát zou je bij ons eens moeten proberen!….
Btw: van zodra je in een restaurant aan tafel gaat zitten -ook in Canada trouwens- krijg je water aangeboden 'free of charge'.
Frank is op dit moment een vlammende mail aan het schrijven naar ASKJA. 🫣