Deze morgen hadden we ontbijt op onze kamer. Je krijgt immers altijd koffie op de kamer. Doordat we gisteren nog boodschappen deden konden we ook ontbijten. Om half negen waren we al op weg.
De weg noordwaarts is verbazingwekkend mooi. Doordat het lente is, ligt hij afgeboord met vooral paarse bloemetjes. We zien ook restanten van grote percelen weggebrande bossen. We hielden halt bij 'the devils elbow'. Een korte klim leverde een prachtig zicht over de moerassen van de Steward rivier. In die buurt komen elk jaar de moose hun jongen werpen. Het is dan ook een strikt beschermde plek.
De weg noordwaarts is verbazingwekkend mooi. Doordat het lente is, ligt hij afgeboord met vooral paarse bloemetjes. We zien ook restanten van grote percelen weggebrande bossen. We hielden halt bij 'the devils elbow'. Een korte klim leverde een prachtig zicht over de moerassen van de Steward rivier. In die buurt komen elk jaar de moose hun jongen werpen. Het is dan ook een strikt beschermde plek.
De 'points of intrest' die langs de weg liggen zijn doorgaans alleen maar grote panelen die de geschiedenis vertellen van pioniers. Dat beperkt zich voor Yukon territory dus van de jaren 1800 tot zowat de 1950's. Van de first nations people wordt ook steevast vermeld dat er vanaf eind de jaren 1990 afspraken gemaakt werden voor zelfbestuur en zelfmanagement. Dat blijkt maar met wisselend succes te lukken.
Mayo ligt langs de Silvertrail. Het is qua oppervlakte te vergelijken met Gavere maar er wonen amper 400 mensen. Er zijn brede straten en enkel de toegangsweg is geasfalteerd. De rest is gravel of gewoon grond (met veel putten!) Er staan enkel alleenstaande huizen, de meeste in lamentabele staat. Het 'town hall' is net zo groot als het gemeentehuis van Gavere maar dan zonder verdieping. Mayo heeft een enorme sporthal met zwembad en mét een buitenbad. En dat allemaal voor 400 mensen… Geen pub, 1 winkel die behoorlijk geassorteerd is, een school, 2 eetgelegenheden, de naam restaurant niet waardig, en 1 enorm motel waar nu exact 2 eenheden van bezet zijn. Er valt hier werkelijk NIETS te beleven.
We zijn vanavond een pizza 🍕 gaan eten bij Mike, een Italiaan wiens vader nog in de mijnen in Limburg gewerkt heeft. We hadden flink wat moeite om de plaats te vinden. Mocht het Voedselagentschap daar eens langs komen dan had die man geen schijn van kans om verder te doen. We maakten er kennis met een plaatselijke figuur van wie we de naam niet meer kennen. Een bonk van een kerel met vele kleurrijke verhalen.
Vandaag scheen de zon ☀️ Het werd 22°C.
