Na 96 km rijd je de grens over tussen Yukon en The Northwest Territories. En ineens kom je als in een andere wereld. De weg is hier een stuk beter onderhouden. Het blijft gravel maar er zijn amper putten. Het moet hier gisteren niet geregend hebben want bij elke auto of vrachtwagen die passeert stuift het zand zo hoog op dat je even niets meer ziet. Net toen we over de grens waren kregen we een heel eigenaardig weerfenomeen te zien. Het was alsof de wolken de grens niet over konden. Ze bolden zich over de bergrand heen. Heel bijzonder was dat. Toen we over de kam van de berg door die wolk reden zagen we plots amper een hand voor ogen. Dikke mist versperde het zicht gedurende toch wel een dikke 20 km. Het bleef nog een heel eind zwaar bewolkt en ineens kwam de zon er toch weer door.
Op één bepaalde plaats moet het gewone verkeer de weg delen met het vliegverkeer, weliswaar van kleinere vliegtuigjes. 2 veerponten helpen je de Peel-rivier en de Mackenzie-rivier over. Die ponten zijn goedkoper dan een brug bouwen. In de winter liggen die rivieren dichtgevroren en dan worden dat 'iceroads'.
En uiteindelijk kom je dan in Inuvik terecht. Hier is het morgen feest omwille van de 'solstice', de zonnewende.
Het is nu 22:45u en de zon weet hier niet van ophouden. Het is 7° C. Best frizzekes dus.