Het landschap was mooi de fauna ook. Een klein beertje wipte nog net voor onze auto het struikgewas in. De staat van de weg echter was erbarmelijk. Putten, diepe sporen van grote machines, keien, plassen, modder, los zand, grind, … je kan het zo erg niet bedenken of het was er. Uiteindelijk deden we over dat deel van 50 km, dik 2 uren!… maar we hebben het gehaald en de auto met ervaren chauffeur ook. Alleen weet ik niet meer goed hoe ik de kleur van die auto nu moet omschrijven. 🤔
Keno is een echt mijnwerkersstadje. Geen steenkool maar zilver en goud wordt hier uit de ertslagen gehaald. Er zijn nog verschillende plaatsen waarvoor licenties voor ontginning lopen. De meeste zijn privé bedrijven. Eentje is maar gedeeltelijk van de overheid. De naam Silvertrail is dus in elk opzicht nog steeds correct.
In Keno bezochten we het mijnmuseum. Daar kon je naast het verhaal van de eerste 'miners' ook hun authentiek gereedschap bewonderen. Ze werkten onder andere met stoommachines. De meeste mannen die daar toen werkten waren maanden, soms jaren van huis. En dus kwamen er ook dames mee onder de hoede van gerenommeerde 'madams' die de bordelen uitbaatten. Deze kregen een bijzondere vermelding in het museum.
Vandaag werken de 'miners' dag en nacht in 2 ploegen die telkens 2 weken blijven en daarna 2 weken naar huis gaan. In Keno is nu geen bordeel meer…. 🤭
We maakten een korte wandeling boven de boomgrens en genoten van prachtige vergezichten.
We keerden langs de lange weg terug naar het motel in Mayo. De highway van Mayo naar Keno bedraagt 59 km waarvan 55 km min of meer onderhouden 'dirt road' en op die weg mag je 90km/u rijden. Die Canadezen dóen dat ook hé !… aan 70km/u vond ik dat al snel genoeg gaan op die weg.