2024-06-29 terug naar Whitehorse.

Tijdens onze hike van gisteren moet ik geweldig geprikt zijn. Niet alleen op mijn armen maar ook in mijn nek, en onder mijn rechter oor en ondanks dat ik mijn broekspijpen in mijn kousen gestopt had, ook op mijn benen. Vandaag heb ik dus gesmeerd dat het een lieve lust was. Ik heb de ´dermovate' nu ook altijd binnen handbereik. Ijsklontjes willen ook wel eens helpen om de pijn te verlichten. Maar die heb ik niet altijd meteen ter beschikking.

Deze morgen konden we tijdens het ontbijt nog een laatste keer genieten van het zicht op Mt Martha Black. We pakten ons boeltje bijeen en reden rond half tien de Alaska Highway weer op, richting Whitehorse.
We stopten toch nog even in het VIC want daar moesten we toch weer langs. In Whitehorse aten we onze bokes op, op een bankje in de schaduw en deden we nog een paar noodzakelijke inkopen 😉.
In het VIC van Whitehorse kon ik alsnog de sticker van het VIC van Dawson City versieren. Ik ben nu dus in het bezit van 5 van de 6 stickers. Die 6de, daar heb ik geen recht op want daar zijn we niet geweest.
En toen ging het richting luchthaven. Frank checkte daar alvast hoe het morgen te werk zou gaan. Nu we ook dat weten zijn we gerust. Hoewel,…. Inchecken voor de KLM-vlucht was niet mogelijk. De eerste vlucht is een binnenlandse vlucht tussen Whitehorse en Vancouver. Voor de vlucht naar A'dam Schiphol kan er pas in Vancouver ingecheckt worden.

We verblijven deze laatste nacht in een huis dat deel uitmaakt van de ´Inn on the Lake'. Mooi gelegen langs het Lake Marsh.
Dat is toch nog een dikke 50 km van de luchthaven verwijderd. Onderweg hier heen spotten we nog een zwarte beer. Dat maakt ons totaal gespotte beren op 6 én 2 kariboes. Maar verder niets spectaculairs, geen bizons, geen moose, geen wolven, geen lynx, geen …. Maar wel de mooiste panorama's, vóór ons en achter ons.

Yukon, is een prachtig land, met veel beschermde natuur en met fijne mensen. De afstanden zijn groot en je moet écht graag autorijden om er ten volle van te genieten.
Yukon, dat is weer een gele stip 🟡 erbij op onze wereldkaart.

2024-06-28 Haines Junction - dag 2.

Weer een prachtige morgen. De zon scheen, en het was al meteen 12°C.
Vanuit onze slaapkamer is het zicht niet veel soeps maar van zodra we de ontbijtkamer binnenkomen heb je voluit zicht op de bergen. Mt Martha Black is de hoogste berg in de buurt en daarvan kunnen we net de bovenste, nog met sneeuw bedekte piek boven de voorliggende bergen zien.
De gletsjer die daar in de buurt ligt moet qua oppervlakte zowat gelijk zijn aan de volle grootte van België. We maakten ons de bedenkingen dat de stadjes hier gemakkelijk 200 km uiteen liggen…. Als je in België 200 km rijdt, ben je waarschijnlijk al niet meer in België!…. 🤭

We gingen deze morgen wandelen nabij Kathleen Lake. Een toertje van 5,15 km, aanvankelijk lichtjes stijgend maar uiteindelijk toch flink klimmend. Die klim was de moeite meer dan waard. Op de plaats waar je een volledig overzicht over het meer krijgt staat een bankje en daar hebben we vooral genoten van het prachtige uitzicht. We hadden nóg hoger gekund maar dat was echt heel steil. We hebben toch maar voor de veiligheid gekozen. Op onze leeftijd moet je geen zotte dingen meer gaan uithalen 🤔.
We aten onze picknick op een bankje met waarschijnlijk het mooiste zicht dat daar te vinden was.

We waren flink bezweet door al dat geklim en terug in onze lodge wilden we ons toch even verfrissen want we werden deze avond op een mini muziekfestivalletje verwacht. Daar serveerden ze ook te eten. Onze gastvrouw had voor ons geregeld dat we daar konden dineren. We maakten daar kennis met een Hongaars gezin dat ook in de lodge verblijft.

In Mt Logan Lodge werken enkel jonge mensen. Eentje komt uit Québec, een andere komt uit Ontario, nog een andere komt uit Colombia en de vierde komt uit Barcelona Spanje.
3 van hen waren ook op dat feestje.

Morgen vertrekken we terug naar Whitehorse. Een ritje van zo'n 200 km brengt ons naar onze laatste overnachting.

2024-06-27 Haines Junction

Heerlijk geslapen vannacht. Het was lekker koel in de kamer. De dikke houten stammen van de blokhut houden de warmte goed tegen.

Omdat ze wisten dat we Belgen zijn en omdat één van de stafleden een half jaar in Gent gewoond had, dachten ze ons plezier te doen met wafels voor ontbijt. Die vielen als een blok op onze maag. Ze waren echter met heel veel liefde klaargemaakt met 'crème anglaise' en 'whipped cream met maple syrup' toe.
Ik had nog het recept van echte Brusselse wafels dat ik van Jan kreeg op mijn gsm staan en heb dat gelijk eens door Google translate gejaagd. Dat heeft Jessica, de kok van dienst, ondertussen in haar Hotmail ontvangen.

Deze morgen zijn we nog langs het VIC in Haines Junction langsgegaan. Daar hebben we een video gezien over de Kluane Mountain Range. Ik schooide er ook weer de sticker en een pin. Daarna hebben we een wandeling van zo'n dikke 6 km gemaakt net buiten het stadje. In het VIC blijven ze iedereen steeds heel erg waarschuwen voor beren. Hoewel die overdag amper actief zijn, moet toch altijd goed uitgekeken worden tijdens het wandelen.

We aten onze picknick bij het VIC, want alleen daar kan dat veilig uit de buurt van allerlei ongedierte en in de schaduw.

In het stadje staat een klein kerkje. De pastoor bouwde het in een oude legerloods.
Hier zijn sinds kort de verkeersborden ook tweetalig.

In het stadje is ook een 'village bakery' en toen dacht ik dat een bakkerij toch ook wel gist moest hebben. Die heb ik daar idd kunnen kopen: 50gr gedroogde gist voor 1 dollar. Jessica kan nu échte Belgische wafels bakken, als ze wil….

We kregen zopas weer een knallend onweer over ons heen. De regen viel met bakken uit de lucht. Zolang dat niet is terwijl we wandelen vind ik dat prima.

2024-06-26 Van Beaver Creek naar Haines Junction

Weetje:
CAD heeft 4 soorten munten, ze kregen alle 4 een naam :
- 10 ct = a dime
- 25 ct = a quarter
- 1 dollar = a lunie
- 2 dollar = a tunie.

We waren gelogeerd op 53km voorbij Beaver Creek in Koldern op een plaats waar ook een startbaan voor kleine vliegtuigjes is. We hadden dat vliegtuigje al zien staan en we hadden gisteravond ook al een helikopter horen landen. Deze morgen hoorden we plots een motor aanslaan. Ik grabbelde gauw mijn camera en was nog net op tijd om vlak voor onze neus het vliegtuigje te zien opstijgen.

Op het terrein staan ook nog alle voertuigen van het leger van toen ze die Alaska Hwy aangelegd hebben. Die hebben de militairen daar gewoon achtergelaten. Bij ons zou dat een fortuin waard zijn bij de vele amateurs van oldtimers. Van sommige van die voertuigen werkt de motor zelfs nog.

De Alaska Hwy is in dit stuk behoorlijk goed onderhouden, beter dan wat we tot hiertoe meemaakten.

We bezochten onderweg het 'Kluane Museum of History', in Burwash Landing, over de dieren en mensen uit de buurt.
We passeerden 'Soldiers summit', de plaats waar de opening van de Alaska Hwy gevierd werd op 20 november 1942. In 1992 werd er een herdenking gehouden voor het 50-jarig bestaan van de weg.
We gingen in Destruction Bay lunchen. Voor het eerst aten we soep!….
En natuurlijk kregen we maar niet genoeg van de prachtige omgeving: Het Kluane Lake en de besneeuwde bergtoppen.

We logeren nu in de ‘Mount Logan Lodge’ in een grote blokhut waarin verschillende kamers ingericht werden. Heel chique met zicht op een bergketen. 

2024-06-25 Bey Bey US, hello again Canada.

Na de bewogen aankomst van gisteren kregen we deze morgen van de manager van het motel goed nieuws: De reservering was uiteindelijk wel in orde.
De bediende aan de balie wist niet dat er een map van reeds betaalde reserveringen bestond.
De visa-kaart zal niet extra gecrediteerd worden.
Voiláse, weer een probleem minder.
Maar je bent er aanvankelijk toch niet echt gerust in. Bij vertrek denk je: ha, alles is in orde, alles is al betaald en toch loop je soms nog tegen de beperkingen van het systeem aan.
We konden vertrekken met de geruststelling dat alles nu toch in orde bleek te zijn.

Het ontbijt dat hier inbegrepen was, bleek toch niet aan onze verwachtingen te voldoen. Hier is het niet meteen de gewoonte om samen gezellig te ontbijten. Ontbijt is hier een noodzakelijkheid: gauw wat eten en hup,…. Nee, dat moet gezellig zijn met lekkere koffie ☕️ en een babbeltje.

Tok, ach dat is echt USA 🇺🇸. Grote, brede lanen. Alles veel en 'big'. In de liquor store waar we gisteren naar een biertje zochten kan je flessen wodka en tequila kopen van 3 liter! En dan verwonderen ze zich dat er veel alcoholisme is. Ook de porties die hier geserveerd worden zouden bij ons een kroostrijke gezin kunnen voeden. Vroeger toen de mensen echt zware fysieke arbeid moesten verrichten hadden ze die porties waarschijnlijk wel nodig. Die gewoonte is echter gebleven ook al is dat niet meer nodig. Het resultaat is te merken. Sommige mensen zouden best op 2 stoelen kunnen gaan zitten.

Maar, het land is mooi. We reden zopas over de Alaska Hwy. Die is in 1942 door de militairen op 8 maanden tijd aangelegd en verbindt Delta Junction in Alaska USA met Dawson Creek in British Columbia Canada. Hij is 1422 mijl lang. Dat is 2237 km. In Alaska wordt die weg nu op verschillende trajecten grondig aangepakt. We reden zeker weer zo'n 15 km achter een pilootwagentje aan.
De terugkeer in Canada was aan de grens een pak eenvoudiger. Geen foto, geen vingerafdrukken, gewoon een pascontrole en klaar.

In Beaver Creek terug in Canada hebben we onze bokes gegeten op het overdekte terras van het plaatselijke VIC (visitor information center) waar ik ook nog wat stickers en een pin kon versieren.

We verblijven vanavond in Beaver Creek Lodge. Dit was ooit één van de tussenkampen waar de militairen verbleven die de weg maakten. Dat is nu ook de uitvalsbasis van een groep 'miners' die in de buurt zink ontginnen. Ze verblijven voorlopig in mooie tenten die door de uitbaters van de lodge aangeboden worden.

Deze avond eten we ´beef chili' met groenten en brood. Speciaal door de chef klaargemaakt en aan onze cabin afgeleverd.
We hebben nog een biertje over van gisteren, dat drinken we als aperitiefje.

2024-06-24 Tok - Alaska

We vertrokken dus met een herstelde band en een gerust hart uit Dawson City richting Tok (lees Took want een kort 'o' kennen ze hier niet) in Alaska.

Langs 'the Top of the World Hwy' kronkelde de weg langs het ene verbluffende panorama na het andere. Ik denk niet dat ik al ooit zoveel tinten groen bij mekaar zag.
Als je iedere keer zou stoppen als je denkt dat dít nu het ultieme uitzicht is, dan kom je nog op geen week in Tok aan. Bovendien kan een foto nooit weerspiegelen wat je met je eigen ogen kan zien. Daarom hebben we besloten om vooral te genieten van al het moois dat we te zien kregen.
Tot er plots een kariboe met haar jong ons pad kruiste. Daarvan moest toch een fotootje gemaakt worden. Ze poseerden parmantig, het was alsof ze ervan genoten om gefotografeerd te worden.
De weg was aanvankelijk een betere versie van de Dempster Hwy. Dirt road maar met minder putten en minder stof.
Ongeveer halfweg kom je aan de grens van Canada met de VS. Alaska is immers de 49ste staat van de VS.
Daar kom je toch niet zo maar in hoor. Je moet meedelen waar je vandaan komt, waar je heen gaat, of je ook drank en/of sigaretten mee hebt en hoeveel dollars je op zak hebt. In ons geval ging dat over 30 dollar en kleutergeld. Een restantje van een vorig bezoek aan de VS. Dan moet je in het immigratie-gebouw je paspoort laten controleren, kijken of de Esta (toelating om de VS binnen te komen) in orde is, je foto wordt genomen evenals je vingerafdrukken en als alles in orde is, dan pas mag je de grens over!….. Gelukkig was dat een heel vriendelijke man. Die doet toch ook maar zijn werk.
Plots verandert de weg hier van naam net als het wegdek. We rijden nu over de 'Taylor Hwy', die voor het grootste deel geasfalteerd is. Maar of dat daarvoor beter is?…. Ook hier liggen soms grote putten en vooral veel 'bumps' en 'dips'.
Het is duidelijk dat die Canadezen voor het niet verharden kozen zodat die weg makkelijk kan afgeschraapt en geëffend worden. Bij tarmac is dat dus wel een probleem.
Het landschap echter verandert niet meteen omdat je de grens oversteekt.

Maar ook Murphy kwam meespelen….
In het '3 bears motel' waren we niet verwacht, ook al zou hier alles geregeld geweest zijn. De agent waarmee onze reisorganisatie werkt moet op een of andere manier nagelaten hebben om onze komst te melden.
Gelukkig was er nog plaats en in ruil voor de registratie van onze Visa-kaart in afwachting van bevestiging door onze reisorganisatie ASKJA konden we toch in het motel verblijven.

We lieten het niet aan hart komen en gingen eten bij 'Fast Eddy's restaurant'. Op het menu vonden we een ribeye van 10oz incluis saladbar en frietjes die ons wel aansprak.
10oz dat blijkt 285 gr. te zijn.
Voor ons is dat overdaad. Met z'n 2tjes hebben we daar normaal nog te veel mee. We meldden de 'waitress' dat we een verzoek hadden en we konden er zonder problemen één bestellen, ‘to share’.  We konden beiden ook nog van die saladbar genieten zonder extra bij te betalen. Dát zou je bij ons eens moeten proberen!….

Btw: van zodra je in een restaurant aan tafel gaat zitten -ook in Canada trouwens- krijg je water aangeboden 'free of charge'.

Frank is op dit moment een vlammende mail aan het schrijven naar ASKJA. 🫣

2024-06-24 ‘A flat’

Een reis zonder tóch een klein beetje tegenslag…. dát kan bij ons niet …

Toen we gisteren aan het hotel toekwamen meldde de boordcomputer van de auto dat de linkerachterband 'low in pressure' was. Toen we gingen tanken controleerden we meteen ook de bandendruk en idd die band was zowat half leeggelopen.
Nog een geluk dat dit niet op die lastige Dempster Hwy voorviel, want dát zou een gans ander verhaal opgeleverd hebben. Waarschijnlijk zal de oorzaak wel daar liggen.

We zitten nu te wachten in de 'service station' op de 'mecanic' die pas om 10:00 u start. We zijn de eerste vandaag. Blijkbaar hadden ze zaterdag een hele file staan.
De 'mecanic' kon het probleem perfect oplossen. Een klein, scherp steentje had een klein gaatje gemaakt.

Drie kwartier later zijn we uiteindelijk vertrokken.
Waarover maken wij ons eigenlijk zorgen?….

2024-06-23 Dempster Hwy : southward - deel 2

Gisteren waren we halfweg de Dempster Hwy gekomen, vandaag moesten we nog de tweede helft afwerken. Dat stuk zou een kolfje naar de hand, of beter gezegd naar de benen van elke Flandrien kunnen zijn. Veel keien, nee geen kasseien, maar net zo uitdagend, bergop en bergaf en vooral véél stof….
Toen we de eerste keer die rit deden richting noord goot het water. Toen hebben we niet echt kunnen genieten van de omgeving omdat we heel erg moesten opletten voor de modder. Nu hadden we vooral veel last van opstuivend stof, vooral als een vrachtwagen ons kruiste. Soms moest Frank gewoon blijven staan omdat er echt níets te zien was.

We passeerden 'Tombstone Hills' en bezochten er het 'Interpretive centre'. Dat is zoiets wat wij als natuureducatief centrum zouden omschrijven.

Tegen een uur of vier waren we terug in Dawson City. En toen móest het stof van die auto. Hem eerder poetsen was zinloos geweest. Aan de achterruit was een totale verduistering aan de gang en aan de zijkant was hij nog amper als auto te herkennen. Voor 8CAD krijg je in deze selfcarwash water gedurende 10 minuten. Daarvoor kan je de grootste troep wel wegspuiten.

We deden nog wat boodschappen want ne mens moet overdag ook iets te eten hebben.
We aten avondeten bij 'the drunken goat', een Grieks restaurant. We kregen er 'soulvlaki’ geserveerd.  Neenee, dit is geen tikfout want alles staat daar in het teken van soul-muziek.

Het is snikheet in Dawson City. Het is nu kwart voor elf en het is nog steeds 24°C. Doordat de straten niet geplaveid zijn voelt dat nog veel warmer aan.

2024-06-22 Dempster Hwy : southward - deel 1.

Deze morgen namen we afscheid van Inuvik. We maakten ons klaar om weer een hele trip over gravel te rijden. We wisten ondertussen wat ons te wachten stond en daardoor waren we toch wat geruster dat we het wel zouden halen. De pracht en weidsheid van dit land blijft ons ondertussen steeds verbazen.
Tussen de MacKenzie-overzet en de Peel-overzet ligt een stadje dat heet Fort MC Pherson. Daar hebben we nog even gestopt om wat inkopen te doen want vanavond wil ik echt niet in het restaurant van Eagle Plains eten. Dat is ons vorige keer echt niet bevallen.
In Fort MC Pherson liggen de leden van 'the lost Patrol' begraven. Herinner je de expeditie die door inspector Dempster dood teruggevonden werd.
Daar waren vandaag ook weer festiviteiten ivm 'Indigenous Day' waarop we terug uitgenodigd werden, maar dat zou toch te veel tijd nemen en we zouden dan mss te laat aankomen in Eagle Plains.
We willen immers voor donker daar zijn… haha,.. het wordt hier nu niet donker!… 😂🤭😉
We passeerden weer de poolcirkel en de grens met Yukon en niet veel later kwamen we terug aan in Eagle Plains. Daar zitten we nu even te relaxen (vooral Frank dan, want ík moet niet echt veel inspanning leveren) en een pintje te drinken. Zo meteen eten we op onze kamer wat we deze middag kochten met de rest van de fles wijn die we gisteren nog in de 'liquor store' in Inovik op de kop konden tikken

2014-06-21 Inuvik

Het was de bedoeling om vandaag een ommetje te maken naar Tuktoyaktuk. Dat is een stadje aan de noordelijke poolzee. Het zou een trip zijn van 145km heen en natuurlijk ook weer terug. We hebben ervoor gekozen om dat toch maar niet te doen. We zaten de 2 vorige volle dagen in de auto en we kijken nu weer tegen 2 volle dagen in de auto aan. We wilden vandaag dus wat rondlopen in Inuvik.
We hadden geluk. Op de dag van de zonnewende, vandaag dus, vieren ze in noord Canada de dag van de 'Indigenous people' of van de 'First Nations people'. Dat geeft aanleiding tot allerlei festiviteiten zoals een 'arts and crafts' markt een enorme gratis BBQ voor iedereen. Dus ook voor ons. Gratis koffie en thee, en voor de kinderen ook gratis snoep (en dat eten ze véél). Terwijl we stonden aan te schuiven voor de BBQ waren die kinderen alvast volop aan het snoepen van suikerspin en allerlei andere zoetigheden. Het Canadees systeem van zelfbestuur is hier heel goed gelukt. De inwoners van Inuvik komen uit de twee belangrijkste inheemse groepen in de regio, de Gwich'in (betekent: de bewoner van) en de Inuvialuit, (betekent: echte mensen) maar er is ook een zeer omvangrijke niet-inheemse bevolking afkomstig uit vrijwel alle delen van de wereld. Ze zijn in totaal met om en bij de 3250.
De Inuvikers zijn héél vriendelijke mensen. Als ze je passeren groeten ze je écht gemeend met een 'hello' of een 'hey there'. Állemaal, ook de jongeren. Wij lopen wel eens op een kaartje te zoeken en ze bieden spontaan hulp aan bij het vinden van je bestemming. Niet dat dat hier moeilijk is want Inuvik mag dan wel een stad zijn, maar veel groter dan Gavere City is dat niet.
Deze middag gingen we aan een tafeltje zitten waar al 1 persoon zat. Dat was geen probleem. Plots kwamen nog enkele locals zich bij ons zetten. En na een 'where are you guys from' was het gesprek ineens vertrokken.
Bleek zelfs 'the Big Chief' te zijn met zijn zussen en een paar kozijntjes. Ze spreken over zichzelf als eskimo, (deze term mogen wíj niet meer gebruiken!…) en over 'the whites'. We praatten over eten, familie, gewoontes, leefomstandigheden en zo veel meer. We hebben uiteindelijk e-mail adressen uitgewisseld.
De middag werd afgesloten met dans en drums. We hadden het héél fijn vandaag. Zoveel beter dan weer een hele dag in de auto!….

2024-06-20 Naar Inuvik.

De afstand van Eagle Plains tot Inuvik bedraagt 365 km. Allemaal over gravel en nog steeds die zelfde Dempster Hwy. Na 36 km reeds kom je aan de poolcirkel. Daarvan wordt uiteraard een kiekje gemaakt. Je bent daar niet alleen want wie daar passeert stopt even om een foto bij het inlichtingenbord te nemen. Ook wij dus.
Na 96 km rijd je de grens over tussen Yukon en The Northwest Territories. En ineens kom je als in een andere wereld. De weg is hier een stuk beter onderhouden. Het blijft gravel maar er zijn amper putten. Het moet hier gisteren niet geregend hebben want bij elke auto of vrachtwagen die passeert stuift het zand zo hoog op dat je even niets meer ziet. Net toen we over de grens waren kregen we een heel eigenaardig weerfenomeen te zien. Het was alsof de wolken de grens niet over konden. Ze bolden zich over de bergrand heen. Heel bijzonder was dat. Toen we over de kam van de berg door die wolk reden zagen we plots amper een hand voor ogen. Dikke mist versperde het zicht gedurende toch wel een dikke 20 km. Het bleef nog een heel eind zwaar bewolkt en ineens kwam de zon er toch weer door.
Op één bepaalde plaats moet het gewone verkeer de weg delen met het vliegverkeer, weliswaar van kleinere vliegtuigjes. 2 veerponten helpen je de Peel-rivier en de Mackenzie-rivier over. Die ponten zijn goedkoper dan een brug bouwen. In de winter liggen die rivieren dichtgevroren en dan worden dat 'iceroads'.
En uiteindelijk kom je dan in Inuvik terecht. Hier is het morgen feest omwille van de 'solstice', de zonnewende.
Het is nu 22:45u en de zon weet hier niet van ophouden. Het is 7° C. Best frizzekes dus.