2025-06-17 : Weer thuis. 🇨🇦 ➡️ 🇧🇪

De vlucht verliep rimpelloos. De 'captain', was een vrouw deze keer. Dan kan dat alleen maar goed gaan toch? 

Zo goed als de ganse vlucht is een klein meisje aan het krijsen geweest. Dat ging soms zo hard dat het pijn deed aan de oren. Die bleef maar gaan. Misschien was er met dat kindje toch iets mis. Tussen het avondmaal en het ontbijt dat snelsnel nog net voor de landing geserveerd werd konden we amper een hazenslaapje doen. 

We kwamen zo'n 7 uur later in Frankfurt aan, dat is om 07:38u Frankfurt-tijd. We moesten ook weer heel dat gedoe met die veiligheidscontrole doorlopen. We kwamen immers van een niet Schengen-land de Schengen-zone binnen. In Frankfurt moesten we nog anderhalf uur wachten voor de vlucht naar Brussel. 

Om iets over 9:00 is de vlucht naar Brussel vertrokken. Tegen 10:13u waren we terug in eigen land. We moesten nog even wachten op onze bagage maar waren toch goed op tijd om de trein van 11:24u te halen. 

We stapten uit in Gent en daar heeft weer een wiel van een van onze tassen het begeven. Dat werd dus sleuren ipv rijden. We zullen waarschijnlijk toch eens over nieuwe trolleys moeten nadenken!  

In Gent namen we dan om 12:38u bus 48 naar Gavere. We waren om 14:00u thuis. 

Die busrit heeft dus even lang geduurd als de vliegtijd die nodig is om van Frankfurt in Brussel te geraken!…. 🤔

Ons huis was nog altijd even mooi als toen we vertrokken waren. De tuin ligt er wat verwilderd bij. In juni 3 weken een tuin ongemoeid laten, levert naast flink gegroeide planten ook een kleine wildernis aan onkruid op. We zullen de komende dagen naast veel was verwerken ook veel onkruid moeten wieden… 👩‍🌾🌾

2025-06-16 : Halifax

De Liscombe Lodge, was ingericht in een stijl die niet meteen de mijne is. Het was er proper. Ik had ook de indruk dat er in die kamer ooit nog gerookt is geweest. De mensen waren vriendelijk en daar gaat het uiteindelijk om.

We aten nog ontbijt op de kamer, zodat het eten dat we nog hadden zo veel mogelijk opgegeten was.
Om half negen waren we al de baan op richting Halifax. Daar waren we al rond 11:00u. De zon scheen, het was 15°C. en de rit verliep vlekkeloos.
We zijn in Halifax nog eens langs het eerste hotel waar we verbleven gepasseerd om te vragen of ze het peper- en zoutvat gevonden hadden dat we daar vergeten waren maar ik vermoed dat de kuisploeg dat wel een handig ding vond en zelf gehouden heeft ipv het naar de 'lost and found' te brengen.
Omdat we het zo lief vroegen mochten we onze auto op hun parking laten tot 16:00u.
We zijn toen de stad ingedoken. Toen we daar 3 weken geleden kwamen was het koud en miezerig. Deze keer was er volop zon en was die stad ook helemaal aan het bruisen. Alle winkeltjes en stalletjes waren open en mensen kuierden er blijgezind tussendoor. We dronken weer een pintje in brouwerij Garrison. En we aten nog een laatste kreeft. Maar nu was het echt wel tijd om terug te gaan.

We haalden de auto op en vertrokken richting luchthaven. We genoten nog een laatste keer van de mooie zichten en deden nog een klapke met een geëngageerde 'Nova Scotiër'.
We leverden de auto in en begaven ons naar de gate. Om 19:30u ging het vliegtuig de lucht in.

2025-06-15 : van de ferry naar Liscombe

We reden uitgerust uit de buik van de ferry weg. De nacht was heerlijk verlopen. De boot voer over een rimpelloze zee. Behalve heel lichtjes deinen, wat het minste is dat je van een boot mag verwachten, was de boot bijzonder stabiel. 

Er waren drankjes voorzien en koffie met een heus koffieapparaat en water, enfin het plaatje was áf. We voelden ons werkelijk verwend. Verwennerij die we onszelf gepermitteerd hebben natuurlijk. Maar toch, we hadden het niet meteen zo verwacht. 

De zon scheen, maar warm was het niet. Er hingen nogal wat dikke witte slagroomwolken in de lucht, maar daaruit valt geen regen. 

De rit naar Liscombe begon zoals alle andere ritten over een saai traject. Want draai of keer het, een hoofdweg is nooit de aangenaamste weg om op te rijden. Niet bij ons en ook niet hier. Dus besloten we op een bepaald moment om er de kaart toch maar eens bij te halen, want de Sygic, hoe gemakkelijk dat ook moge zijn, stuurt je altijd langs de grote wegen. 

Dat traject bleek uiteindelijk toch een groot deel meer kilometers te beslaan dan de weg die Sygic voorstelde.  Maar saai was het in elk geval niet. Behalve dat er hier en daar toch wat 'potholes' waren, was het uitzicht in elk geval overweldigend. 

Heel even kwamen we in dikke mist terecht. Die mist kwam van over de oceaan ineens opzetten. Op 10 seconden tijd zagen we amper de huizen langs de weg en zowat een minuut later was die mist even snel weer verdwenen als ie gekomen was. Dát was iets raars!  

De mensen die hier wonen moeten toch in goede doen zijn want we hebben nogal wat chique huizen gezien. Soms heel groot maar net zo goed koddig en knus. 

Het moet gezegd: de Canadezen die in deze streek wonen verzorgen hun terrein met veel precisie. Alle graspleinen liggen er gemillimeterd bij. Ze hebben ook mooie bloempartijen in die graspleinen in plaats van in borders. Dat zou ook niet goed kunnen want er zijn immers geen hagen of andere afsluitingen tussen de verschillende percelen. 

In Liscombe logeren we in de Liscombe Logde. Toen we ons aanmeldden werd ons de 'Honeymoon suite' aangeboden. Wij content en al,… toen we de deur wilden openen sloeg dat slot op rood en die deur wilde maar niet open gaan. Er werd een onderhoudswerkman bijgehaald, maar hoe die jongen ook zijn best deed, dat spel wilde maar niet marcheren. De deur werd dan maar op de klassieke manier met een sleutel geopend. Die kamer, ach ik ben eigenlijk wel blij dat ik daar niet hoefde te slapen, want daar stond naast een 'king size hemelbed' ook een geweldig groot bad in. En ik ga al niet graag in bad. Dus dat was aan mij niet meteen besteed. Uiteindelijk werd ons een andere kamer met een 'queen size bed' aangeboden, en hier zonder bad in de kamer!  

Voor de miserie die ons aangedaan werd, kregen we een voucher van 50 CAD aangeboden die we in het restaurant konden gebruiken. Daar hadden we ondertussen al gereserveerd. 

Enfin, het eten was lekker. De 'arctic char' zou een soort zalm zijn. Er werden veel groenten bij geserveerd en met gebakken rijst. 

We zijn net klaar met de reorganisatie van de valiezen. Alles wat vloeistof of metaal is moet nu in het valies. Ik wil niet iets moeten achterlaten in de luchthaven!  

2025-06-14 : van St John’s naar Argentia

We kregen vandaag weer het continental breakfast want we zaten nog in hetzelfde hotel als gisteren. We vulden de valiezen, laadden ze in de auto en, … bye bye St John's. 

Het weer viel best mee hoewel de weer-app regen voorspeld had. Zon, beetje wind maar nogal frizzekes voor de tijd van 't jaar. De thermometer in de auto gaf aan dat het maar 7gr was. Het kwik kwam niet boven de 13gr vandaag. 

Om half tien waren we de baan op. We werden in de ferryhaven in Argentia (nee, niet Argentina!) verwacht tegen drie uur. Als we daar rechtstreeks naartoe zouden rijden, zouden we daar tegen half twaalf al zijn want dat is maar (😏 maar…) 136 km ver. Als er geen ongelukken gebeuren, kan je er op rekenen dat je daar op anderhalf uur bent. 

Dus stippelden we een route uit die ons eerst naar Cape St Mary's, helemaal in het uiterste puntje van Placentia (sorry, maar zo heet die streek hier!) zou voeren. Dat is een goede 120 km omweg. Dat was ineens een heel andere ervaring. De wegen zaten nog steeds vol met 'potholes' maar de omgeving zag er ineens heel anders uit. Veel minder bebost en dus veel meer grasland met hier en daar nog een boske. 

En plots, daar was hij dan, een 'moose'  een eland. Hij stond langs de kant van de weg te kijken alsof hij zeker wilde zijn dat hij kon oversteken. 

Als je een eland langs de weg tegenkomt is het aangeraden om te stoppen. Die beesten zijn nogal onvoorspelbaar. Ze kunnen plots recht tegen je auto aanlopen. Een botsing met een moose is niet fraai want dat zijn grote beesten. Je vindt dan ook af en toe plakkaten langs de weg die vermelden hoeveel slachtoffers er al gevallen zijn door aanrijdingen met een eland. Maar die van deze morgen bleef netjes staan en ik kon er dan ook een mooi kiekje van maken. Hij maakte dan rechtsomkeer en sprintte weer het bosje in van waaruit hij gekomen was. 

Moose: check ✅. Weer een vakje op het lijstje afgevinkt. 

Even later kwamen we aan in Cape St Mary's Ecological Reserve. Daar broeden nu op een klif een van de grootste kolonies 'gannets' Jan-van-Genten van noord Amerika . Een 1,5 km wandeling leidt je naar die klif. Nog voor je ze kan zien, kan je ze horen en even later ook ruiken. Die beesten broeden daar al ettelijke decennia en ze laten daar natuurlijk ook massa's uitwerpselen achter. Dat stinkt vreselijk. Maar het gedartel van die vogels en het op en afvliegen en gekwetter maken dat je die stank eigenlijk niet zo erg vindt.

Gannet :  check ✅ Nog een vakje afgevinkt. 

Om half drie kwamen we aan de ferryhaven aan en tijdens de wachttijd om in te schepen hebben we onze bokes gegeten. Tegen 16:00u mochten we op de boot en om 17:15 u stipt voer de boot het zeegat uit. 

We hebben een heel mooie kajuit in een waarschijnlijk splinternieuwe boot. De garage zijn nog heel proper, zonder olie en je kan zien dat er nog geen extra lekje verf nodig was. 

De overtocht duurt goed 16u. Morgen rond 09:00 u rollen we uitgerust van de boot, Sydney NS binnen, richting Liscomb. 

Geen verslag van 14/06 🫩

Gene paniek, het verslag raakt maar niet verstuurd.

Er wordt aan gewerkt!… 

2025-06-13 : Saint John’s

Vandaag is het vrijdag de 13de…. Niet dat ik superstitieus ben! 🤔  

In het arrangement van het hotel is het 'continental breakfast' inbegrepen. Mijn gedacht weten ze niet goed hoe een Belgisch continental breakfast er uitziet. Op de meegestuurde foto kan je zien hoeveel afval een ontbijt van 2 personen oplevert. Het meeste daarvan kan gewoon niet gerecycleerd worden. Nochtans staan langs de straten overal vuilbakken met 3 compartimenten. Eentje voor recyclage, eentje voor papier, en eentje voor echt afval. Maar na het ontbijt moet je alles maar gewoon in één vuilnisbak kieperen. 🫩

We trokken daarna onze stapschoenen aan en gingen op verkenning in de stad. De zon scheen, maar het waaide nogal, de temperatuur lag rond de 16gr. Na 17:00 uur is het hier wel flink beginnen afkoelen tot 10gr en rond 19:00 uur heeft het lichtjes geregend. Maar toen waren we al weer terug in het hotel. 

Deze morgen zijn we dus met de zon op kop naar Signal Hill getrokken. Dat is het hoogste punt in St John's. Het was flink klimmen. Maar als getrainde stappers  konden we dat wel aan. Nochtans word je hier verondersteld om elke verplaatsing van meer dan 100m met de wagen te doen. Als je dus vraagt hoe ver een bepaalde straat of plaats is, dan zeggen ze gelijk de tijd dat je erover doet met de auto. WIE GAAT HIER DAN OOK VRIJWILLIG TE VOET DE BERG OP? Toch wel niet die 2 onnozele Belgen zeker! En toch. 

Wij dus te voet de berg op, zelfs langs een heel smal en gevaarlijk paadje, maar dat wisten we niet van tevoren. We kwamen wel terug de berg naar beneden via de weg die de auto's nemen. Maar daar moesten we dan oppassen voor de auto's want de wegen zijn hier echt niet op voetgangers voorzien. Ook niet in de stad. Nog een geluk dat Newfoundlandse en bij uitbreiding alle Canadese chauffeurs zeer hoffelijk zijn. Je moet nog maar even blijven staan op de stoep of ze denken al dat je wil oversteken en stoppen meteen. Ze rijden hier dan ook overal binnen de stad nooit sneller dan 30 km/u. Aan die snelheid houdt iedereen zich plichtbewust. Daar kunnen wij nog wel iets van leren. 

Op Signal Hill heb ik Sabel, een echte Newfoundlander van pakweg 70 kg geknuffeld. Een loebas van formaat maar bijzonder lief. Nee, Frank was niet jaloers. Was ie zo groot niet, ik bracht hem mee naar huis. ❤️

Signal Hill is de populairste bezienswaardigheid van St. John, geliefd bij zowel bezoekers als de lokale bevolking vanwege de wandelpaden, het adembenemende uitzicht en de iconische Cabot Tower. Signal Hill, doordrenkt van geschiedenis, was de locatie van militaire veldslagen en technologische triomfen. In 1901 ontving Guglielmo Marconi de eerste transatlantische draadloze transmissie vanaf Signal Hill, een mijlpaal in de wereldwijde communicatiegeschiedenis.

2025-06-12 : van Clarenville naar Saint John’s

De Clarenville Inn is duidelijk aan vernieuwing toe. Het is wat blijven hangen in de seventies, een beetje 'demodé' zelfs. Niet echt waarnaar wij meteen op zoek zijn. Maar het was net, hier zeker niets op aan te merken. Wij houden meer van het boutique-hotel genre. Wat knus, en niet alleen maar clean. 

Deze morgen zat het weer mee, de zon scheen er hingen wat wolkjes in de lichtblauwe lucht, maar toch kwamen we heel even weer in laaghangende wolken terecht. Eens over een heuvelrug heen was er geen sprake meer van mist en kregen we volop zon. De temperatuur lag de ganse dag zo rond de 18°C. 

We zouden vandaag 270 km rijden, en tegen de middag aan, in St John's aankomen, maar het goede weer nodigde uit om toch maar niet meteen naar die stad te trekken. We volgden dan maar de Hwy10 zuidwaarts.

De ene 'cove' (inham) volgde op de andere 'bay' (baai) met telkens weer een ander maar geweldig uitzicht over het water en de grilligheid van de strandlijn. 

Picknicken is niet evident bij harde wind. Toch vonden we in Ferryland een bankje met uitzicht op de zee. We moesten wel alles goed beveiligen wilden we niet dat onze boterhammekes in de zee belandden. Van de plaats waar we picknickten wordt vermoed dat het de oudste nederzetting van Newfoundland moet geweest zijn. 

Even verderop In Witless Bay dronken we een koffietje in een plaatselijke 'diner'. Daar hadden ze ook ijs 🍦. Dat bleek niet alleen lekker maar ook veel. 

We zijn dan heel op 't gemakske naar het hotel in St John’s afgezakt. Dat bleek in een van de oudste gebouwen van de stad gehuisvest te zijn. Helemaal onze 'dada'…. 

Deze avond zijn we op zoek gegaan naar een restaurant waar ze ook wat groenten op het menu hebben staan. Bleek dat een Thai net buiten de drukste straat daarvoor in aanmerking kwam. 

De grootste straat van St John's is een langgerekt restaurant en pubs. Met vooral veel luid volk. Ik voelde me eigenlijk niet echt op mij gemak. 

Morgen zou het hier volgens de weer-app regenen. Niet de ganse dag maar af en toe een bui met tussenpozen. We trekken in elk geval de stad in op zoek naar het oude stadsgedeelte. 

2025-06-11 : van Twillingate naar Clarenville

De dag begon zoals gewoonlijk met ontbijt, niet op bed, maar in het restaurant even verder aan de overkant. 

We hadden alles al ingepakt en in de auto geladen, dan konden we daarna ineens vertrekken. Toen scheen de zon nog, maar even later was die pret voorbij. 

We hadden een rit van 210 km af te leggen. De Trans Canadian Highway blijft een vervelende weg. We wilden echter ook eerst nog even via Bonavista want daar waren  op een klif in de zee de puffins - papegaaiduikers - te zIen. 

We tikten Bonavista in Sygic in en wij daar dus naartoe. We moeten zeker heel mooie landschappen gepasseerd zijn, maar door de regen en soms weer wat mist leek alles weer grijs en triestig. Dat bleek uiteindelijk toch een ommetje te zijn van zowat 18O km. Bovendien was het terug beginnen regenen. 

In King's Cove hebben we gepicknickt aan een overdekte picknicktafel. Zo hoefden we toch niet in de auto te eten. 

Die flapperende vogeltjes hebben we in Bonavista wel gezien. Er zouden ook reusachtige ijsbergen te zien zijn, maar die moeten op enkele dagen weer weggedreven zijn. 

We wilden dan ook nog via Elliston langs, zo'n 20 km verderop. Blijkbaar zou je die vogeltjes daar van nóg dichterbij kunnen bewonderen. Maar het is toen echt héél erg beginnen regenen én waaien. Het was ons geen longontsteking waard om van die vogels een kiekje van hooguit 3m dichterbij te kunnen nemen. 

De secundaire wegen liggen er heel slecht bij. Soms zijn er diepe kuilen - potholes - waarvan sommige al een keer gevuld werden en die eigenlijk nog een vulbeurt zouden kunnen verdragen. Je ziet dan waarschuwingsborden langs de weg. Zo'n plakkaat is natuurlijk goedkoper dan een deel weg herstellen!… Dat herstellen gebeurt wel, maar de hoofdwegen krijgen blijkbaar de voorrang. 

Rond half zeven zijn we dan in de Clarenville Inn aangekomen. We hebben ons wat opgefrist en om half acht zijn we gaan dineren. Laat ons zeggen dat we de voorbije dagen al beter gegeten hebben 🫤

2025-06-10 : IJsbergen en één zeehond bij Twillingate

We hoefden ons vandaag niet te haasten. We maakten ons dan ook op 't gemakske klaar. We kregen ontbijt bij Annie's. Dat is een restaurant op zo'n 5 minuutjes wandelen van het hotel. We waren dan ook ruim op tijd op de afspraakplaats van de ijsbergervaring die vlak naast dat restaurant lag, samen met een 20-tal andere ijsbergspotters. 

Het weer was schitterend, zon, niet te warm, amper wind, kalme zee, de ideale omstandigheden voor een ijsbergsafari met een zodiak. 

We werden allemaal dikke jassen aangemeten. En dan konden we na enige veiligheidsinstructies in de zodiak stappen. Twee gidsen loodsten ons van de ene enorme ijsberg naar de andere. 

Zo'n ijsberg bestaat uit miljoenen liters bevroren en door de eeuwen heen opeengestapelde samengeperste sneeuw. Wat hier voorbijdrijft moet zo'n 10.000 jaar oud zijn. In de blauwe delen in zo'n ijsberg zijn door de hoge druk alle luchtbellen verdwenen. 

De ijsbergen die in Twillingate te bewonderen zijn komen van de ijskap van Baffin Island, Groenland. Ze drijven mee met de Golfstroom voorbij Newfoundland en sommige drijven zo de baai binnen en blijven daar vastzitten. Zo'n ijsberg steekt amper 1/10 boven water. De ander 9/10 kan je niet zien. Hoe komt dat? Wel dat is eenvoudige fysica, die ik zelfs kan begrijpen. De dichtheid van ijs is 0,92 g/ml en die van water 1,0 g/ml (1,03 voor zout water). Dit betekent dat ijs 9/10, of 90 procent van de dichtheid van water heeft - en dus ligt 90 procent van de ijsberg onder het wateroppervlak. 

Op één van de afgebrokkelde schotsen lag een zeehond te poseren alsof hij Claudia Schiffer was. 

Er werden van die ijsbergen, maar ook van die ene zeehond, uiteraard enkele honderden foto's genomen….. 📷, 🤳!

We waren tegen half twaalf terug. We hadden in het restaurant gereserveerd tegen 13:00 u dus hadden we nog even tijd voor een ommetje in de buurt. 

Na de lunch zijn we naar het uiterste puntje van het eiland gereden. In Crow Head staat een mooie vuurtoren, maar je kan er ook geweldige wandelingen maken. We kozen er eentje uit dat toch niet al te lang was. Het was wel een lastige met 120m hoogteverschil. 

Deze avond hebben we in de eetkamer van de Inn een boterhammetje gegeten met een tasje koffie en een theetje, maar eerst hadden we een aperitiefje op onze kamer. En daarna hebben we onszelf getrakteerd op een potteke Häagen-Dazs ijs uit de supermarkt want de ijssalons zijn hier nog niet open. 

2025-06-09 : van Norris Point naar Twillingate

Zon!  ☀️ Een licht bewolkte hemel! Wel een beetje frizzekes, 12 graden. Maar we zijn al lang blij dat het niet meer regent. We konden deze morgen zien waar we gisteren geweest waren en we maakten daar dan ook een afstandsfotooke van. 

We laadden ons boeltje in de auto en vertrokken meteen na het ontbijt. We hadden immers een hele weg af te leggen. 

Van Norris Point tot Twillingate is het zo'n 440 km. Dat is zowat de afstand van Rotterdam naar Parijs. Wij (Frank dus…) hebben dat gedaan in een gezapig tempootje, op 't gemakske, zonder stress van files of verkeerschaos. Gewoon gas geven en af en toe een keer de tijd nemen om rond te kijken. Ondertussen speelde op radio SiriusXM de top 1000 van de jaren '60, '70 en '80. De meeste van die liedjes werden flink meegekweeld

De scenery van de eerste 100 km was wel heel saai: bomen afgewisseld met andere bomen. Maar geleidelijk aan kwamen weer die mooie zichten. Deze keer in helder groene en blauwe tinten in plaats van grijze. 

Over de middag hebben we in een towntje waar we voorbijkwamen via Google een restaurant gezocht. We vonden een 'diner' in Grand Falls-Windsor waar Frank Grieks at en ik Afghaans. Familycooking met veel groenten en rijst. 

We stopten wat verder ook nog in Boyd's Cove waar we een opgravingscite van de Beothuk indigenous people bezochten. Dat waren kustbewoners die leefden van de vis die ze in de baaien vingen. De meesten stierven al snel door de verschillende ziektes die de Europeanen meebrachten zoals mazelen en kinkhoest en zelfs tuberculose. Wie nog overbleef werd uiteindelijk verdreven van hun woongebied naar het binnenland toe en daar stierven ze dan van honger omdat ze niet wisten hoe ze van de dingen die daar te vinden waren, moesten leven. De overlevering was daar niet op voorzien. De laatste overlevende van die stam, Shanawdithit, stierf uiteindelijk in 1829. 

Tegen een uur of zes zijn we dan in Twillingate aangekomen. 

Omdat we morgen met een boot naar de ijsbergen gaan kijken, moest deze uitstap eigenlijk gisteren al bevestigd worden. Dat las Frank ineens op de vouchers. Een klein paniekske overviel hem. Wat als dat nu niet kon doorgaan omdat het niet bevestigd was? Een telefoontje naar dat bedrijf lukte niet, want niemand beantwoordde de oproep. We zijn dan gauw naar waar die boot vertrekt gestapt. Dat is hooguit 500 m van ons hotel en daar bleek alles helemaal in orde. Paniek voor niets dus. 

Morgen gaan we dus bootje varen, ijsbergen spotten🧊en misschien zien we zelfs een walvis 🐳. Maar op dat laatste moeten we onze boontjes niet meteen te weke leggen. 

2025-06-08 : Norris point en Trout River

De Tides Inn serveert een heerlijk ontbijt. Lekker bruin brood, vers gebakken roerei, knapperig spek en voor wie het niet laten kan een gebakken worstje. De hele zwik, je kent dat wel. 

Ik was zowaar bijna mijn jeansbroek met de geborduurde bloemetjes kwijt. De mevrouw die het ontbijt klaarmaakte vond ze geweldig en bleef er maar bewonderend naar lonken. 

Het regent, niet zomaar een beetje, maar flink door. Dus gingen we alvast op zoek naar een alternatief voor de grote wandeling die we gepland hadden. In Norris Point is een universitair centrum dat onderzoek doet naar de onderwaterwereld in de 'Bonne Bay'. Deze zeer diepe baai is ietwat afgesloten van de oceaan doordat de verbinding met die oceaan zeer smal en bovendien zeer ondiep is. Daardoor vindt men er op grote diepte, vissoorten die nergens anders voorkomen.  We hadden daar een leuke babbel met een medewerkster die honderduit antwoord gaf op onze vragen. 

We hoopten dat na dat bezoek de regen wat zou minderen, maar nee hoor!  We stapten dan toch maar in de auto richting Trout River waar we in het Seaside Restaurant scallops - Sint Jacobsvruchten - zijn gaan eten. Dat werd ons deze morgen door de baas van de Inn aanbevolen. In vogelvlucht is dat 7 km ver. In werkelijkheid zijn dat 56 km omdat het precies aan de andere kant van de baai ligt. 

In het terugkeren zijn we nog langs de Gros Morne Nationaal Park gegaan. Daar zijn de restanten van een volledige dwarsdoorsnede van de rotsen van de oceaankorst en -mantel, goed zichtbaar. Deze werd opgestuwd door de botsing van de Afrikaanse en Amerikaanse tectonische platen. De plantengroei is in die barre omgeving ook heel bijzonder. 

Klein detail tijdens deze 4 km wandeltocht bleef het water gieten. Maar 'die hards' als we zijn wilden we dat fenomeen toch zelf eens bekijken. Nogal imposant. 

We kwamen uiteindelijk als 2 verzopen kiekens weer in het hotel aan. Onze kleren hangen nu te drogen in de badkamer. De verwarming is aan want buiten is het amper 10 graden. 

Tijd voor een hapje en een drankje ☕️🫖.