De Amerikanen zijn hier eind jaren 60, begin jaren 70 van de vorige eeuw eigenlijk de Fransen komen helpen. Vietnam was voordien immers Frans grondgebied. De inwoners van Cu Chi, werden danig onderdrukt door de Fransen. Daarom begonnen ze vanaf 1948 reeds tunnels te bouwen om zich te verschuilen. De tunnels werden nog uitgebreid in de zestiger jaren toen de Amerikanen de Fransen ter hulp schoten. Die tunnels zijn in 3 verdiepingen gebouwd, tot 10 meter diep. In totaal zijn ze 250km lang en hadden ze verschillende in- en uitgangen. De meeste ervan zijn heel smal en klein, zodat ze niet zouden opvallen in het landschap. Ze werden vooral gebruikt om te ontsnappen bij gevaar. Een Vietnamees is maar klein en dun, dus heel groot hoefden die uitgangen ook niet te zijn.
In die tunnels werd echt geleefd. Je had er naast een groot gangenstelsel, leefruimtes waar ze hoofdzakelijk vallen maakten van wat de natuur hem bood, nl bamboe, en van achtergelaten bommen maakten ze oa. zelf mijnen.
In de keuken die zich ook onder de grond bevond, werd op houtvuur gestookt. De rook daarvan werd nooit rechtstreeks naar buiten gelaten, want dat zou hun positie verraden hebben, maar via verschillende kanalen naar verschillende kamers gevoerd zodat hij kon afkoelen. De afgekoelde rook die in de warme buitenlucht terecht komt, stijgt niet meer, maar blijft tegen de grond hangen. Op die manier kon hun positie niet verraden worden.
Die mensen waren bijzonder creatief, ze dokterden allerlei ingenieuze plannen uit om zich te beschermen, maar ook om terug te slaan.