Onderweg moesten we een spoorweg over en in het terugkomen stonden we dus voor de trein. Daar kwam maar geen einde aan. We hebben daar zeker een kwartier aan die overweg gestaan. Ik weet niet hoeveel wagons er waren want die trein was al even aan het rijden toen wij bij die spoorovergang aankwamen.
Bij onze terugkomst hoorden we op het nieuws op tv dat in British Columbia, Alberta, Saskatchewan en Manitoba hevige prairiebranden woeden. Ze kampen in het noorden van die provincies met een maandenlange droogte. We appten met Linda en Kevin. Zij stellen het voorlopig goed. Ze hoopten wel op de regen die hier valt.
Want idd hier valt op dit moment de regen met bakken uit de lucht.
De rit van zowat 290 km verliep ondanks die regen heel rustig. Hier zijn géén toeristen en de locals moeten niet allemaal tegelijk op pad want de meeste zijn boeren of vissers en die laatste zitten op zee! 🦞🛥️
De velden hebben rode grond en je ziet dat de patatjes pas gepoot zijn. We aten deze middag een 'lobster roll'. Dat is een zacht briochebroodje gevuld met kreeft, overgoten met warme geklaarde boter 😋. We mogen dan ook vanavond ons cholesterol pilleke niet vergeten.
Prins Edward Eiland is met Nova Scotia verbonden met een brug 'The Confederation Bridge. Die brug is exact 13 km lang. Soms wordt die gesloten voor het vrachtverkeer omwille van te sterke zijwind.
We wilden een snel toertje maken op de boardwalks langs het strand, maar het regende zo hard dat we ons maar eerst naar het hotel zijn gaan inchecken.
Ondertussen is het niet meer aan 't regenen en gaan we alsnog een stapje doen Charlottetown.