Toen we deze morgen de gordijnen openden viel de zon al meteen binnen. Het zou een mooie dag worden, ware het niet dat ik plots in een hoek van 45 graden stond en met de beste wil van de wereld niet rechtop kon staan. Mijn rugspieren gaan dan in kramp en dat doet zeer! Dit fenomeen overkomt me soms en dan moet ik maar hopen dat een pijnstiller soelaas biedt. We zijn na het ontbijt toch maar vertrokken richting Lunenburg. Een eerste stop in Mahone Bay was niet meteen een groot succes. Onlangs werd Mahone Bay uitgeroepen tot een van Canada's tien mooiste steden. Het is een stadje dat je gezien moet hebben, beroemd om de perfecte foto van de 'Three Churches'. Ik kwam echter amper vooruit en na de obligate foto van de drie kerken op een rij, zijn we verder gereden naar Lunenburg.
Ondertussen begon de pijnstiller zijn werk te doen en ging het stappen een stuk beter. Lunenburg is uitgeroepen tot UNESCO werelderfgoed. 70% van de oorspronkelijke huizen en publieke gebouwen zijn nog steeds te bewonderen. Ze worden met veel zorg onderhouden en zo goed mogelijk aan de moderne eisen aangepast. Wandelend langs de karakteristieke waterkant van Old Town Lunenburg met zijn kleurrijke gebouwen ontdekten we een rustig en charmant havenstadje vol geweldige restaurants, brouwerijen, en unieke winkels. In de oude 'Fishfactory' aan de waterfront is naast een museum ook een restaurant. Daar hebben we deze middag met ons twee een 1,75 lb (= ong. 800 gr) kreeft verorberd met een fris slaatje en gebakken patatjes. Heerlijk vers en eerlijk voedsel, 's morgens gevangen en 's middags al op ons bord.
Na de middag ging de trip verder richting Bridgewater. De weg erheen ligt zowat pal naast de meanderende LaHave rivier. Langs deze weg vonden we heel wat mooie oude, maar ook nieuwe woningen. Op het WWW lazen we dat in 'the Barn' de lekkerste koffie geschonken wordt. Dus, wij daarheen. En ja hoor de koffie was héél lekker en goed heet zoals wij hem graag hebben.
Opvallend is wel dat wij op deze trip nergens maar dan ook NERGENS afsluitingen langs de percelen zagen staan. Dit creëert een heel weids gevoel. Als claustrofobe hou ik van die weidsheid.
Deze avond eten we een boterhammetje met kaas en een stukje worst met de rest van de fles witte wijn die we gisteren niet opkregen.
Morgen trekken we naar Wolfville.