Midden van de nacht werden we wakker gemaakt van een bericht van iemand die vergeten was dat wij 5 uur later leven dan in België. 08:00 u in de morgen in België dat is 03:00 u in de nacht in Nova Scotia 🥴. Vanaf nu zetten we het geluid van onze gsm op stil als we gaan slapen.
We vertrokken deze morgen met de zon in de rug richting het Westen. We kozen voor de scenic route. Dus stelden we bij Sygic in dat we niet via snelwegen wilden rijden. Dat was een goede keuze. De wegen slingeren langs meren en zeebaaien door denne- en andere bossen, langs dorpjes van hooguit 5 huizen naar onze eerste bestemming : Peggy's Cove.
De vuurtoren van Peggy's Cove staat op een hoop granietblokken. Die vuurtoren is minstens even beroemd als de Eiffeltoren in Parijs. Die kan je zonder Photoshop niet fotograferen zonder minstens een paar mensen in de buurt. Zelfs 's nachts lopen daar naar 't schijnt mensen rond. In het dorp wonen amper een 75-tal mensen, maar het wordt dagelijks overspoeld door toeristen. Volgens de legende zou Peggy's Cove zijn vernoemd naar een jonge vrouw genaamd Margret, die als enige een schipbreuk overleefde bij Halibut Rock. Margret werd door een plaatselijke familie opgenomen en Peggy genoemd. Later zou ze trouwen met een bewoner van de baai en daardoor Peggy of the Cove - Peggy van de baai - genoemd worden.
In de baai wordt vooral veel kreeft gevangen.
Later kwamen we voorbij Graves Island. Dit eiland was oorspronkelijk eigendom van Jacob en Eunice Graff. Hun naam werd 'verEngelst' tot Graves. Ze hadden daar een kaasfabriek en organiseerden in de zomermaanden kampen voor de minderbedeelde kinderen uit de streek. Door hun overlijden was het eiland verlaten en het werd later door hun zoon verkocht aan de provincie Nova Scotia. Het is nu een erkend nationaal park. Wij maakten daar een fijne middagwandeling.
We zitten ondertussen in de Oak Island Resort. We aten deze avond heilbot met groentjes en krielaardapppeltjes met daarbij een heerlijk glaasje Novascotiaanse wijn.
Morgen gaan we naar Lunenburg.